Ouderschap

Je kiest ervoor vader of moeder te worden. Geweldig natuurlijk! Lief en schattig zo klein en puur. Geboren uit liefde (dat hoop ik tenminste). En dan wordt je kind een dreumes, een peuter met aansluitend de schooltijd. Je komt erachter dat het toch niet altijd meevalt, ouder te zijn. Dat het best nog wel lastig is. Vooral in deze tijd. En dat mag. Het moet zelfs! Anders valt er niets te leren. Moeten wij nog leren als ouders dan? Yep, het ouderschap is één grote leerschool. Maar hoe doe je dat eigenlijk, lerend en bewust ouder zijn?

Kinderen spiegelen. Ze spiegelen jou als ouder. Doen ze dan precies hetzelfde als jij doet? Zo zou je het wel kunnen zien ja. Soms is dat ook heel letterlijk. Bijvoorbeeld met het beeldscherm. Als jij veel doet met je telefoon of laptop, heeft je kind ook de neiging het scherm veel te pakken. Maar het gaat nog verder dan dat. Kinderen geven je een boodschap met hun gedrag. En dat is dan niet altijd letterlijk te vertalen zoals met dat beeldscherm. Ze laten in hun gedrag zien wat ze bij jou als ouder van binnen zien. Denk bijvoorbeeld aan ervaringen uit je jeugd die je (blijkbaar) nog niet verwerkt hebt. Dat kunnen grote én kleine dingen zijn. Of jouw onrust wegens de stressvolle werkdag die je achter de rug hebt. Zie je op zo'n moment dat je kind kribbig of onredelijk gedrag laat zien, jou misschien wel wegduwt? Dan is het goed om eens bij jezelf te rade te gaan. Waarom? Je kind doet wat jij doet, niet wat jij zegt. Na zo'n stressvolle dag ben je niet verbonden met jezelf. Natuurlijk duwt je kind je dan weg. Je kind wil papa of mama een knuffel geven, niet die persoon die met zijn hoofd op zijn werk zit.

Nog een voorbeeld; Stel dat je het zelf als kind lastig vond om je in een groep te mengen, en dat stiekem nu nog steeds moeilijk vind. Kun je dan tegen je kind zeggen die dat nu ook lastig vindt; "kom op, doe het gewoon, dat komt wel goed"? Nee natuurlijk niet. Ook al bedoel je het goed en wil je je kind helpen het te laten slagen. Omdat jij dat zelf lastig vindt komt jouw peptalk nooit overtuigend over. Je kind voelt dat. Het zal doen wat jij doet en dus niet wat jij zegt. Daarnaast zorgt het ook nog voor verwarring. Want hoe kan mama of papa A doen (voelen) en B zeggen? Je erkent je eigen gevoel én het gevoel van je kind niet, waarmee je steeds meer afstand neemt van jezelf en daarmee je kind hetzelfde aanleert. Daarnaast is je systeem van herkomst ook van grote invloed op jou en dus op je kind. Daar naar kijken zou al heel wat verlichten.

Natuurlijk is dit een pittige uitdaging. Vooral als het gaat om nare ervaringen uit je eigen jeugd. Je bent als ouder geneigd om dat soort 'zware kost' weg te houden bij je kind. En dat is logisch. Je vertelt niet dat jij vroeger bijvoorbeeld geen fijne jeugd had, of dat jij als kind heel erg onzeker was. Je vertelt liever een mooi verhaal of je zegt er helemaal niets over. Je wilt niet dat je kind dat te horen krijgt en zich er rot bij zou gaan voelen. Lees; jij wilt het niet opnieuw gaan voelen. Maar dat is nu juist waardoor kinderen het aan je terug geven. Je moet er wel iets mee. Ze zeggen dus eigenlijk; "kijk er nog eens naar en ga het aan, zodat ik het niet hoef te doen". Systemisch gezien ben jij verantwoordelijk voor jouw eigen stuk. Neem je die verantwoordelijkheid niet, en laat je het voor wat het is, dan geef je het automatisch door aan je kind(eren). En dat is niet altijd makkelijk, in tegendeel zelfs. Het is nogal iets om weer geconfronteerd te worden met iets dat je eigenlijk al veilig had weggestopt.

Mocht je het toch aandurven, en het lukt je om je bewust te worden van wat je kind jou wil laten zien........dan zal je daar uitgebreid voor bedankt en beloond worden. Het zal je kind erkenning geven waardoor het ruimte zal ervaren en lekkerder in zijn vel zal komen te zitten. Want als je kind in zijn gedrag laat zien dat er werk aan de winkel is, laat hij het natuurlijk ook zien als dat werk verricht is. Want laten we niet vergeten dat kinderen ook positieve dingen spiegelen. Je zal het vast herkennen op momenten dat je met je kind op een fijne plek bent. Bijvoorbeeld op vakantie, of een dagje strand of bos. Dan voel je zelf geen druk, heb je veel vrije tijd en ben je volledig beschikbaar. Dat straal je uit en pikt je kind op. En je snapt het al, ook dan doet je kind wat jij doet....

Neem contact op mocht je er klaar voor zijn, dan kijk ik met je mee.